Even, deels, bijwerken

13 t/m 17 okt
Van Odeshia naar Kolkata
De 13e gaan we eerst nog naar een andere markt. Dhurubamarkt. Deze is anders omdat het nog kleurrijker is, relatief druk en er is ook een gedeelte waar de koeien en geiten worden verhandelt.
Eind van de middag stappen we in Koraput op de nachttrein naar Khurda. Hier hebben we wat meer tijd dus geen paniek om er in te komen. We hebben het nog wat gezellig met elkaar maar al relatief vroeg besluit een ieder om te gaan slapen. We worden nog een paar keer wakker gemaakt omdat we 2 plekken vrij hebben en men dat niet helemaal begrijpt en ze evt willen vullen wat uiteindelijk ook gebeurd. Verder redelijk geslapen. Als we aankomen in Khurda, staat daar weer een bus op ons te wachten en brengt ons naar Chilika wat ook nog best weer een eindje rijden is.
De accommodatie valt nogal tegen: vies, erg vies. We zijn, na zo'n lange reis, wat teleurgesteld. Hier hadden we geen behoefte aan. Reisleidster doet nog een poging om het beter voor elkaar te krijgen en dat lukt voor een klein deel.
Ondertussen gaan wij naar het Chilikameer, de grootste lagune van Azië. Een enorme lagune waar vogelaars van de hele wereld komen om diverse vogels te spotten. Wij zien er ook een aantal maar zijn geen kenners en meer gefascineerd door een enorme kudde buffalos die in de verte door het water zwemmen/lopen. De bijzondere Irrawaddydolfijnen die er, volgens de beschrijving zouden zijn, zitten in een ander deel...
De volgende ochtend ben ik in het bezit van een aantal bultjes, veroorzaakt door bedbugs.... en we gaan weer verder hobbelen in de bus op naar Puri.
Hier komen we redelijk op tijd aan, zo tegen 12 uur en hebben de middag voor ons zelf te besteden. Na de check in gaan we eerst even naar het strand. Het is er druk met gillende Indiërs die, met kleding aan, met de golven spelen. Het is bloedheet, in de sauna zweet ik niet zo snel....druppels vormen zich spontaan op mijn hoofd. Ik laat maar weer eens een wasje wassen, ben nog lang niet thuis en alles wat weer schoon is, is weer schoon... zelf laten we ons ook even "reinigen" door een massage te nemen. Top is het niet, tijdens de massage wordt er ook wat heen en weer gelopen maar ok, dat is dan maar weer zo.
Daarna pakken we de tuktuk en laten ons naar een restaurant rijden waar we, in een tuin, wat kunnen eten. Een biertje, of wat voor alcohol dan ook, is hier lang niet overal te krijgen maar als we terug komen bij het hotel en daar bij de receptie vragen is er iemand wel bereidwillig om het weer ergens vandaan te halen, het te "verstoppen" in een ondoorschijnende tas en hij loopt dan mee naar de kamer waar het wordt overhandigd. Wij gaan er mee naar het dakterras en zitten daar heerlijk een poosje te genieten van het niets doen.
De volgende ochtend weer verder richting Kolkata met een stop bij Konark. Een prachtige tempel, een van de grootste architectonische wonderen/tempel van India die is gewijd aan de zonnegod Surya. Het is een grote strijdwagen die dagelijks zijn reis naar de hemel aflegt.
Prachtige beelden en 12 paar wielen symboliseren de 12 maanden van het jaar, 8 spaken de verdeling van de dag in delen van 3 uur. De 7 paarden die de wagen trekken, symboliseren de dagen van de week.
We waren er mooi op tijd, het was nog niet zo heel erg druk maar dat veranderde na een uurtje. Er werden ook weer echt heel veel selfies gevraagd, soms moesten we echt zeggen dat we niet meer wilden anders kwamen we helemaal niet toe aan een rondje om de tempel.
2 uurtjes later is het weer verzamelen om door te rijden naar Bhubaneswar alwaar we een snelle lunch namen om vervolgens verder te reizen met de trein naar Kolkata. Het is even zoeken welk deel van het perron we moeten hebben zodat we bij de juiste coupé staan als de trein stopt maar ook nu lukt het weer.
We hebben de wat luxere coupe, bredere stoelen maar iets minder gezellig omdat je achter elkaar zit.
Als we in Kolkata aankomen, is het er een drukte van belang. Overal zitten mensen op de grond te wachten en het lijkt nogal chaotisch.
Er zal wel iets van structuur in zitten maar wij hebben geen tijd om dat te ontdekken. We worden weer meegenomen naar een bus waarmee we naar het hotel gaan. Hemelsbreed zal het niet zo ver zijn maar we waren er toch weer een uurtje druk mee vanwege de drukte op de weg. Uiteindelijk om ong 22.00 uur in het hotel. We gingen naar bed met de mededeling dat we om 03.00 uur weer moesten vertrekken om op tijd met vliegtuig naar Port Blair te vertrekken...
De meesten beginnen wat te mopperen, een enorme lange riesdag en dan maar paar uurtjes slaap om weer verder te gaan.
Het is de 1e x dat deze reis wordt georganiseerd door Djoser maar het wordt inmiddels toch wel een beetje veel gekkigheid door enorme lange reisdagen en weinig vakantiegevoel...
Maar we staan allemaal weer om 3 uur klaar, gaan naar vliegveld, checken in en vliegen naar Andaman eilanden. Verwachtingen zijn hoog maar helaas regent het als we aankomen. Door het vroege vertrek zijn we er ook op tijd en hebben we weer even de tijd om wat voor onszelf te doen.
Het is een leuke havenstad, toegangspoort tot Andaman eilanden.
's Middags zouden we naar Ross eiland maar dat kon niet vanwege hoog golven dus alternatief: bezoek aan Cellular Jail. In vroegere tijden een strafkolonie voor politieke activisten en het werd al snel een zeer beruchte gevangenis voor eenzame opsluiting en dagelijks werden er mensen opgehangen. Het had eerst 7 vleugels, nu nog 3. Momenteel is het een monument voor de politieke gevangen en elke avond vindt er een klank en lichtspel plaats wat een indruk geeft van hoe het er aan toe ging. Wij hebben dat ook bezocht.

18 okt
We worden om 6 uur weer verwacht klaar te staan voor vertrek vanuit Port Blair naar het noorden. Uiteindelijke doel is Mayabandar. Eerst werd er gezegd 170 km verderop, later werd het 120 km...
Als iedereen beneden is en de bus komt, blijkt men een kleine onderschatting gemaakt te hebben. Voldoende ruimte voor passagiers maar geen ruimte voor bagage, of alle bagage mee maar dan moesten paar mensen achter blijven... dat was ook niet de bedoeling. Na enig onderhandelingsstrijd van reisleidster komt er nog een extra auto zodat wel alles mee kan. Inmiddels zijn we 3 kwartier verder voor we vertrekken.
Helaas heeft dat gevolg voor de rest van de dag. We moeten nl door Jarawa Tribal reservaat waar nog een stam woont die niets met andere mensen, buiten hun stam, te maken willen hebben.
Na de benodigde checks, ook hier mag je niet komen zonder speciale permit, wordt er in convooi gereden. De bedoeling was dat wij om 7 uur daar zouden zijn maar dat lukte dus niet en werd het pas 9 uur voor het volgende convooi vertrok. Je mag, als je mensen van de stam ziet, ze niet fotograferen, geen eten geven, geen contact maken en ze niet mee nemen....
De weg is nogal slecht, we hobbelen en schommelen en worden heen en weer geschud alsof we in een achtbaan zitten en soms worden we gelanceerd. Het convooi valt uiteen maar dat lijkt dan weer geen probleem te zijn...
Opeens zijn we bij een water, het lijkt een hele brede rivier, het doet me denken aan een rivier in de Amazone wat ik van plaatjes/tv ken, maar het is dus het eind van een eiland en er vaart een hele oude ferry naar het volgende eiland. Geen zandstrand te zien, geen tropische taferelen zoals dat op plaatjes is te zien als je Andaman eilanden googled. Oerwoud, tropisch regenwoud, mangrove dat is wat je hier ziet en er is maar 1 smalle, slechte weg waar al het verkeer over heen gaat. Inhalen is dus een toer evenals tegenliggers, vooral als het vrachtwagens zijn maar ze kunnen hier op de millimeter nauwkeurig rijden.
De ferry is dus enorm oud en vervuilend maar daar hebben ze hier niet zoveel mee.
Dit herhaalt zich nog 2 x en dan stappen we in goede motorbootjes en varen naar een cave. Leuk tochtje op het water langs de mangrove.
De cave op zich was wel mooi maar nogal een drukke bedoeling met weinig ruimte. Terug weer met bootje en dan hobbelen, hobbelen in de bus tot uiteindelijk 21.00 uur. Beetje veel van het goede......