Tomohon

16 okt
We beginnen de dag met het geluid van de Tarsier. Ik hoor er velen, zou er uit kunnen gaan om ze evt te spotten achter het huisje maar hoor ook dat het regent dus laat het maar voor wat het is. Bovendien is het maar de vraag of ik ze wel zou kunnen vinden ook al hoor ik ze wel...Dat regenen deed het gisteren trouwens ook geregeld. Toen geen zon gezien, bewolkt en buien. Ben dus wel weer blij dat ik er voor gekozen heb om gister de wandeling te doen want denk dat het nu veel natter en glibberiger is in het bos. Op zich is de temperatuur nu ok: niet koud en niet erg warm.
Om 10 uur had ik weer met Elton afgesproken. Hij wilde me wel voor een aardige prijs naar Tomohon brengen. Gemak dient de mens, geen gezoek van waar ik heen zou moeten en gehobbel in een bus. Beovendien kost het minder tijd om dan ergens te komen....
Dus ik zit, ruim op tijd, op hem te wachten. Het wordt 10 uur, geen Elton te zien, 10.15 uur nog niets en begin me af te vragen of hij wel op gaat komen dagen. Om half 11, nog niet. Ik realiseer me ook dat ik geen haast heb en dat ik niet thuis ben. De vriendelijke eigenaar van hotel, Franky, gaat maar eens bellen maar geen bereik, hij rijdt op zíjn scooter nog naar het dorp (300mtr) in de hoop daar beter bereik te hebben maar ook daar lukt het niet. Als hij voorstelt om ander vervoer te regelen, wat volgens hem niet kan voor de prijs die ik met Elton had afgesproken, komt Elton er net aan. "Sorry, sorry en bad trafic in Manado"... hij heeft zijn vriendin meegenomen en ik denk: "ja ja...." maar ben ook wel blij dat ie er is. Inmiddels is het droog en schijnt de zon soms. Dan wordt het snel warm maar omdat we naar de hoger gelegen binnenlanden gaan en ik had begrepen dat het er vaak wat kouder is, de lange broek maar vast aangedaan en dat is dan weer te warm als het droog is en de zon brand...
Het is een ritje van zo'n 80 km maar als je denkt er binnen een uurtje te zijn, zit je totaal mis. Eerst al het geslinger door de bergen terug , dan de drukte op de weg bij Bittung en naar Manado waar hij merendeels niet harder dan 20-30 km/uur kan rijden. Dan richting Tomohon wat ook weer enorm slingert.
Plotseling veranderd de omgeving. Ineens is er heel veel landbouw en wordt er van alles geteeld in het heuvelachtige/bergachtige gebied.
Het Mountain Vieuw hotel ligt een heel eind buiten Tomohon. Als we, om half 2, het terrein oprijden, ligt er een grote python. Wordt door 1 van de medewerkers gehouden als huisdier (en later ws opgegeten). Verder ziet het er mooi uit en gelukkig hebben ze nog een kamer/huisje (ik had niets gereserveerd oid).
Ik voel me even wat ontheemd, er is wat drukte met mensen die uitchecken en ik word wat aan mijn lot overgelaten. Zie verder ook geen gasten.
Uiteindelijk word ik geholpen door een receptionist die ik maar moeilijk kan verstaan en hij mij. Als de Duitse manager er bij komt, gaat het wat vlotter.
Ik krijg de sleutel en kan in het huisje. Ziet er prima uit. Het begint wat te regenen en ik ga maar eens bedenken hoe ik datgene kan doen wat ik wil doen. Wil vanmiddag nog wel even een stukje wandelen, omgeving verkennen, maar tegen de tijd dat ik het ong zover heb, weer regen en dat houdt nauwelijks op. Ik besluit dan maar om een massage te nemen en te kijken waar ik donderdag kan gaan slapen. Op zich prettig dat ik geen haast heb en snel alles moet gaan zien. Kan hier en daar wel een extra dagje nemen. Hier is de 1e keer dat dat "nodig" is.
Hoor op een gegeven moment iemand half Nederlands half Frans spreken. Als ze uitgebeld is, stap ik op haar af en vraag naar haar plannen. Ze heet Naomi en komt uit Gent. We hebben een leuk gesprek en zij blijkt vrijdag ook met de nachtboot te willen gaan, maar wil met de bus naar Gorontalo. Is wat bang om te vliegen... zij had al hotel geboekt en we besluiten dat ik dan ook in hetzelfde hotel boek (één van de weinige aldaar en geeneen ziet er zo heel fijn uit).
Het gaat er op een gegeven moment zo hard op, dat de stroom er weer van uit valt. (behalve gister, nog elke dag wel minimaal een x gehad)
Ik ga naar mijn massagemomentje en ze doet het prima!
Daarna een hapje eten en met nog een stel Duitse jongelui kletsen we nog wat. Zij gaan morgen een tour doen, kan mee maar ws ga ik dat niet doen (dan om 6.30 al weg....heb vakantie...)

17 okt
Ik was al vroeg wakker, om 5.30, en toen bedacht om toch maar met de toer mee te gaan: Lokon vulkaan beklimmen. Het is een aktieve vulkaan met de laatste uitbarsting in 2014.
Als ik bij het restaurant kom, zie ik niemand. Ben ik te laat of te vroeg? Na navragen blijk ik een uur te vroeg te zijn.... Dan heb ik dus ineens rustig de tijd om een beetje wakker te worden...
Uiteindelijk zijn we met ons vieren. Het eerste stukje worden we met de auto gebracht.
Dan beginnen we met de beklimming. Op zich is het goed weer, bewolkt maar prima temperatuur. Eerst een stuk door bos en het klimt gelijk al behoorlijk. Dan over de vele rots/lavablokken. Het gaat me niet allemaal even makkelijk af en het zweet breekt me al vrij snel uit.... Ben de jongste ook niet meer (op een gegeven moment wordt je de oudste.... anderen zijn in de 20/begin 30) en met net een flinke verkoudheid achter de rug en een conditie van 0,0 valt het niet mee maar vind ik het klimmen op zich leuk hoewel ik soms wel wat bang ben om uit te glijden. Je kan moeilijk zien waar het nu glad is en sommige rotsblokken hebben weinig plek om op te staan (vind ik dan). De gids, die dit gewoon op teenslippers doet, let op me en de anderen wachten geduldig op bepaalde momenten. Uiteindelijk klimmen we naar een hoogte van goed 1500 meter. Als we bij de krater aankomen, waait het er enorm. We worden bijna omver geblazen. Gelukkig staat de wind niet richting de krater anders zou je er zo ingeblazen kunnen worden. Er is, diep, een klein bruin meertje en er komt wat stoom uit een bepaald deel.
We wachten even achter een grote rotsblok dus uit de wind en dan de afdaling. Dat gaat me makkelijker af hoewel ik dan wel 2x weg glij.
Als we beneden zijn, gaan we naar het seismologisch centrum waar men de activiteit van 2 vulkanen meet. De meter sloeg niet uit dus we zijn veilig. Normaal houden ze ook met de computer 5 vulkanen in de gaten maar door het slechte weer van gisteravond is de boel naar de mallemoeren en zijn de computers niet in werking.
Rond half 12 zijn we weer terug bij hotel. Ik ben weer trots op mezelf en heb weer iets gedaan wat ik nog niet eerder heb gedaan: vulkaan beklimmen.
We besluiten om vanmiddag nog naar Lake Nilow te gaan met de microlet.
Als we het allemaal weer zover hebben, lopen we naar de hoofdweg, ik voel mijn bovenbenen nog van vanmorgen....Al lopende wil iemand ons wel mee nemen, zijn busje lijkt op een microlet maar dat is het niet. Deze man wil ons oppikken en voor meer geld dan nodig, wel brengen. Er zijn een paar zeer ervaren reizigers (inmiddels zijn we met 5) en die snappen hoe het werkt/kan werken dus de onderhandeling wordt gestaakt en we lopen verder om vervolgens de microlet wel te pakken. Ze zijn blauw van kleur maar ook andere, zelfde busjes hebben die kleur en eigenlijk niet te onderscheiden van de microlet dus je moet even in de gaten houden/vragen dat je de goede pakt anders betaal je meer. We moeten in Tomohon overstappen en we wachten tot het busje vol is. Eerder vertrekt hij niet. Duurt niet zo heel erg lang. Als we zijn waar we willen zijn, stappen we uit en moeten nog een klein stukje lopen voor we bij het meer zijn.
Het is een mooi, groen vulkaanmeer wat bekend staat om de kleurverandering, helemaal als zon wel/niet verschijnt. Je moet een kleine entree betalen, ong € 1,50 , maar daar zit dan ook nog een kopje koffie bij die je in het restaurant kunt halen. Tijdens het kopje koffie kun je dan, op het grote terras bekijken of het meer van kleur verandert en jawel, we hadden geluk. Het ruikt er wel enorm, schijnt zwavel te zijn en echt zwavel stinkt als rotte eieren... Als we wat hoger gaan zitten op het terras, ruikt het niet meer zo erg.
Aan de andere zijde van het meer, dus niet nabij de ingang, is een plaats met Geo activiteit. Het is te bereiken via een weg en een voetpad. Dit staat niet duidelijk aangegeven. Kokende modderpoelen zijn van dichtbij te bekijken. Ook zijn er open plekken in de grond waar prachtige zwavelkristallen rondom zijn ontstaan. Let op: het is niet afgeschermd, maar kwetsbaar voor betreding en schade aan de formaties.
Uiteindelijk weer met microlet, wat geen microlet bleek te zijn, terug. We hebben de prijs betaald wat we voor de microlet zouden betalen en daar verder geen discussie over gevoerd.
Als we bij het hotel aankomen, zie ik wat "bekenden" van Bunaken. Grappig. Ik hoor dat het vanaf zondag slechter/erg slecht weer is geweest, men niet kon duiken en dat de ferry niet ging/vertraging had. Ben er dus precies op tijd vertrokken!
Ook zijn er 2 Nederlanders (Sanne en Daniel) gearriveerd en we hebben al snel een leuk klupje bij elkaar zo. De Nederlanders gaan ook vrijdag met vliegtuig naar Gorontalo dus er zijn weer medereismaatjes! Fijn.
Na een mie goreng ga ik naar mijn huisje, wil een lekkere warme douche nemen maar, net als gisteren, was er niet veel warms aan. Besluit om naar manager te gaan en te vragen. Het wordt binnen een kwartier gefikst: gas was op en batterij leeg...dan doet er weinig.....
Het is de hele dag droog gebleven, bewolkt (en dat was wel fijn tijdens de beklimming) maar temperatuur prima.
Ik ben erg enthousiast over hoe makkelijk het gaat om met elkaar in contact te komen en samen wat te ondernemen. Erg leuk!!!