Alleen maar helemaal niet alleen

Ik was even van de digitale wereld afgesloten maar heb ondertussen wel míjn verhaal geschreven dus ga er maar even voor zitten....

18 okt
Op tijd (7.00) wakker van de warmte. Vandaag wilde ik wat rustiger aan doen dus ik sta op en ben weer erg blij met mijn dompelaar waarmee ik een kopje koffie kan zetten. Ik constateer dat ik weer blij ben met de keuze om gisteren de vulkaan te beklimmen want nu is het veeeel warmer. Ik constateer ook een lichte spierpijn in bovenbenen :-) (maar eigenlijk valt het me ook mee tot nu toe....)
Na mijn ontbijt twijfel ik of ik wel de goede keuze heb gemaakt. Er was nl een stel dat met scooter ging rondrijden, wat ook op "mijn lijstje" stond maar ze wilden op tijd weg, ik evt iets minder op tijd na de lange, maar zeer leuke dag gisteren.
Dus nog bedenken of ik er alles uit wil halen wat er inzit of zo nu en dan even rustig aan doen en de keuze's maak om zo nu en dan wat over te slaan.
Ik maak een wandelingetje, voel allerlei spieren in de benen die ik eerder nooit voelde.
Als ik terug ben, is het meisje, Danielle, waarmee ik had afgesproken om naar de markt te gaan, ook terug. Zij weet te vertellen dat er vanmiddag geen markt is.... aiaiai, het voelt als een dag met wat tegenslag. Helemaal als blijkt dat zij wel een goed hotel in Gorotalo heeft gevonden. Als blijkt dat ik "mijn" hotel niet meer kan annuleren, heb ik weer wat om over na te denken....
We besluiten om toch maar "de stad" in te gaan, daar toch maar bij de markt te gaan kijken wat er nog is en te lunchen. Eerst weer een stukje lopen naar waar de microlet gaat en dan ons af laten zetten bij de markt. Daar waar we worden afgezet, is de markt is in geen velden of wegen te bekennen. Dus maar gebruik maken van google maps die Danielle heeft. Die brengt ons ook niet bij een markt. Dus maar vragen (wat minstens zo leuk is) en uiteindelijk komen we er. De zon brand ons behoorlijk in de nek. En geeft mijn gevoel waar we moeten zijn het beter aan dan googlemaps...
Er is idd niet zo heel veel meer te beleven en de meeste dieren zijn er niet meer. We zien nog een paar dode honden liggen en nog levende honden in een kooi, iets heel ondefinieerbaars met horens, haren en vlees. Dode, geplukte kippen met de kop er nog aan. Ze liggen op een tafel, met de kop over de rand van een tafel naar beneden, de poten (ook nog helemaal in tact) staan strak omhoog (geen idee hoe ze dat voor elkaar krijgen), allerlei soorten vis en een hele varkenskop maar dat is het wel zo ongeveer. Het stinkt er wel enorm.
Fruit, groente e.d. is er ook nog ruim voldoende.
Als ik wil pinnen (heb miljoenen nodig voor de komende dagen), werkt de atm niet. De bewaakster zegt dat heel Tomohon plat ligt, geen elektrik. ... we lopen wat verder, daar weer een atm waar diverse mensen bij staan dus daar lijkt het wel te werken.
Als ik mijn miljoenen heb gepind, komt het met zo'n rotgang uit de gleuf, dat alles (25 briefjes) op de grond valt....Oh ja, het was mijn "off day"..... Afijn, ik met enige schaamte, die miljoenen maar van de grond rapen. Heb nu in ieder geval ruim voldoende voor de komende dagen op de Togeans... Bad days heb ik ingecalculeerd en hij voelde niet eens zo heeeel erg bad.
We lunchen ergens en gaan dan lopend richting hotel. Ik voel mijn benen steeds meer... de spierpijn wordt er niet minder op. Als we nog een klein eindje moeten, pakken we toch maar de microlet want er lijkt ook wat regen aan te komen en dat laatste stukje moeten we sowieso lopen.... Het voelt zwaarder dan de andere keren, de bult lijkt steiler en langer. Beiden hebben we dat gevoel dus we denken echt dat ze in die paar uur wat met die weg hebben uitgespookt....
Als we terug zijn, heb ik inmiddels besloten om ook voor het andere hotel te gaan dus ik mag gebruik maken van de foon van Danielle en bel.
Degene die de telefoon aanneemt begrijpt het deels wat ik vraag en deels niet maar hij zegt een kamer vrij te hebben en ik denk dat ik er een heb gereserveerd...we zien het morgen wel weer.
Dan komen er nieuwe gasten aan: dikke Duitser met heeeeel veeeeel negatieve energie. Hij schreeuwt en vind de accomodatie niets. Lijkt een 7* hotel in Dubai te verwachten incl bijbehorende service....We kijken hem met grote ogen aan en zijn allemaal verbaasd. Even later is ie weer vertrokken....
Als Naomi terugkomt en ik haar vertel dat ik van hotel ben veranderd, gaat ook zij bellen en kan er nog terecht. Zij (Danielle en Naomi) gaan er met bus heen en vertrekken rond half 7 vanaf hotel, eerst naar Manado, daar overnachten en morgenochtend met de bus. Ik ga morgen en ook nu dient het gemak de mens: met het vliegtuig.
Ik eet nog wat en neem een warme! douche tenminste.....dat was het plan maar helaas, weer koud water. Dus maar weer melden. Er komt iemand, helpt niets wat ze doet en ze stelt voor om in een andere kamer te douchen of er moet iemand anders bij komen. Kwartiertje duurt dat. Dat kan ik wel wachten. Natuurlijk wordt dat 3 kwartier maar ook die krijgt het niet voor elkaar en moet ik alsnog naar een andere kamer om warm te kunnen douchen. (We zijn inmiddels een halve week verder, ik ben allang vertrokken, maar heb het idee dat het probleem voorlopig niet echt opgelost gaat worden.....)

19 okt Reisdag
Vanmorgen rustig aan gedaan. Om 12 uur zouden we opgehaald worden met de Bleu Bird taxi om naar het vliegveld in Manado gebracht te worden. We zijn in dit geval Sanne, Daniel en ik. Taxi was vroeg, de weg erheen geen obstakels dus al veel te vroeg op vliegveld. Dan maar eerst kopje koffie bij Starbucks doen. Inchecken en dan gaat de tijd best vlot voor we boarden. Een vlucht van 40 minuten, beter dan 10 uur in een bus hobbelen.... Ik zit bij het raam en heb een mooi uitzicht over het landschap.
Bij het vliegveld in Gorontalo zijn geen Bleu Bird taxi's dus dan maar een gewone taxi die ons voor 3 euro de man (er hadden zich ook nog snel 2 Duitsers bij ons aangesloten) naar het hotel brengt. Ws teveel.... Het is een rit van bijna een uur terwijl de chauffeur flink de vaart erin had. Wel een mooie omgeving. Hier zie je de vrouwen allemaal met hoofddoek en alles bedekt en scheuren er heel veel tuktuks rond. Dat zag je in andere plaatsen niet.
Bij het hotel, "New Metali Hotel", wat er aan de buitenkant erg mooi uitziet, is het wat chaotisch. Ik had gereserveerd, de anderen niet maar ze hadden nog wel plek voor de anderen, terwijl ze vanmorgen nog gebeld hadden en zeiden dat ze vol zaten..... We checken allemaal in en kunnen gelijk de boot voor vrijdagnacht reserveren. We willen wel een cabine en hopen dat er nog plek is. Er zijn een beperkt aantal cabines....even afwachten tot morgen. Als Naomi en Danielle, die met de bus gingen arriveren, wordt er gezegd dat ze vol zijn terwijl zij ook gereserveerd hadden..... da's dus niet zo fijn... dat levert dan natuurlijk veel discussie en gedoe op. Bovendien vallen de kamers ook nogal tegen. Benauwd, vochtplekken en het stinkt naar vocht, wat ze "verhelpen" door er met een spuitbus met citroengeur rond te spuiten. Eigenlijk ziet alles er oud en vies uit. Das een heel ander beeld dan de foto's op Internet.... Het is best een groot hotel maar er is ook een grote groep jongelui die de hele middag/avond achter hun computer zitten. Misschien dat zij de betere kamers hebben???
Na lange tijd discuseren, is er 1 kamer en er wordt er 1 "kamer", lees hok, vrijgemaakt, ws van een medewerker. Deze krijgt Danielle terwijl zij als 1e had geboekt. Behoorlijk lullig en ik bied nog aan om bij op kamer te komen slapen maar dat wijst ze af.
Daarna gaan we een hapje eten op de foodmarket. Dus een soort markt met kraampjes waar het eten ter plekke wordt bereidt en je het daar ook eet. Voor nog geen €1,50 had ik een lekker bordje nasi goreng en een cola....
Nog een koud biertje bij het hotel en dan maar proberen te slapen. Het is erg warm.

20 okt Gorontalo
Toch redelijk geslapen maar wel vroeg wakker. 5.30 uur. Het is alweer/nog steeds erg warm.
De knul die ticket voor cabine zou verzorgen weet ons te vertellen dat het is gelukt. Valt weer mee en zijn we erg blij mee. Het scheelt nl tijd en dringwerk en we kunnen relaxed naar de boot gaan: 2 uur voor vertrek ipv 4 uur.
Op een gegeven moment is iedereen wakker en als we van een simpel ontbijt hebben "genoten", gaan we de stad in. Sjouwen wat rond en zien we duidelijk dat we bij de evenaar zitten: de zon schijnt maar er is nauwelijks schaduw. We zoeken naar een plek om koffie te drinken die we binnen in een grote, koele mall vinden en zoeken daarna een goed werkende ATM die voldoene geeft voor komende dagen maar dat valt nog niet mee. Ik weer blij dat dat ik al had gedaan. Als de doelen zijn behaald gaan we weer terug naar het hotel want het is behoorlijk warm. Daar hangen we wat, zitten op Internet te spelen.
Voor vertrek eten we nog bij een oude Chinees die wat doof was en vooral Chinees sprak, maar wel met trots zijn keuken liet zien zodat we konden aanwijzen wat we wilden en voor wel € 2,50 incl een zeer vaag drankje wat leek op cola maar nog het meest smaakte naar goedkope wat muffe thee, hadden we een maaltijd.
17.00 uur werden we bij het hotel opgepikt en werden we met de tuktuk (hier zijn het brommertjes met een karretje ervoor) naar de haven gescheurd. Erg leuk en eigenlijk hadden we dat wel voor een dagje kunnen doen... De bestuurder vraagt een prijs maar we gaan er onder zitten, hij accepteert het...
Ik had verschillende tijden van vertrek van de boot gelezen: 5 of 6 uur 's middags maar vandaag ging ie om 7 uur... (stond wel duidelijk bij het hotel aangegeven)
Ook in Gorontalo valt de vriendelijkheid weer op en vooral kinderen roepen heel hard: "hello", "how are you?" en "love you!" Gevolgd door een hoop gegiechel. Soms wordt er spontaan een hand gegeven en dat vooral aan de enige man onder ons: Daniel. Ook de selfies kennen ze hier.
Op de boot komen we bij onze cabine. Het blijkt dat het de cabines van het personeel zijn want de anderen waren al vol. Wordt dus pas gezegd als we al in de boot zijn... Klein en op elkaar gestapeld. Het personeel wordt vriendelijk verzocht om de cabine te verlaten en iemand komt net terug van de douche met een handdoek omgeslagen.
Het is een grote boot, de Tuna Tomini, en er gaat van alles mee voor de Togean eilanden. Er zijn 3 soorten "verblijven": de economyclass (daar moet je niet willen zijn: veel mensen, erg warm en veel lawaai van de motoren van de boot en liggend op een dun matje als sardientjes in een blikje, op de grond of waar je ook maar denkt een oog dicht te kunnen doen), de businessclass (zeker geen Emirates hoor...) iets verder weg van lawaai van motoren, of liggend op een matje of in een oude stoel maar bij de open ramen en dan nog cabines; klein , maar een bed en ze hebben er bij de bouw er rekening mee gehouden dat de Indische mensen niet zo heel groot zijn maar met airco! Wel wat lawaaierig van de motoren.
Als we dan geïnstalleerd zijn, gaan we nog een tijdje boven op het dek zitten en nemen nog een biertje. Het is nog steeds warm maar gaan dan toch redelijk op tijd slapen.

21 okt
Het slapen op/in de boot was, voor mij, niet veel waard. Werd er zelfs op een geven moment wat misselijk van de oliedampen van de motor en begon te hoesten dus om de anderen niet uit de slaap te houden er maar uit gegaan. Dat was rond 4.30 uur. Het was nog donker dus ik kon mooi naar de sunrise kijken. Er waren een paar dolfijnen te zien maar die deden geen kunstjes, ze waren rustig aan het zwemmen.
Rond 7 uur kwamen we in Wakai aan. De anderen hebben tot die tijd geslapen...Op zich viel me de chaos op Wakai mee. We moesten ons eerst registreren in een kantoortje maar dat ging relatief vlot. Er was een man die zei dat hij van Harmony Bay was en ons op kwam halen (Daniëlle had besloten om met me mee te gaan) maar ik geloofde hem niet want had gelezen dat er veel mensen zouden zijn die zeggen dat ze van een bepaald Resort waren en dan mee zouden nemen naar een ander dus ik roep: "no no". Hij had niets herkenbaars bij zich oid.
Als we bij de bootjes komen, zegt iemand welke boot we moeten hebben, 5 minuten later komt hij ook en bestuurd de boot. Heb het gedurende de dag een paar keer "no,no" moeten horen... Het is nog een kwartiertje varen en dan kom je bij een tropisch eiland (Karidiri) zoals je dat van de plaatjes kent: palmbomen, strandje en verder niet veel meer te doen dan luieren, snorkelen en eten en drinken. Je hoeft niet eens na te denken over wat je wilt eten want er is maar één menu wat prima smaakt. Het eten is bij de prijs inbegrepen en dat kost dan ong € 20,00 per dag/nacht. Als we er zijn zie ik dat ik "helaas" niet voor de luxe bungalow heb gekozen, de mijne staat heel iets naar achteren, is iets kleiner, 1 hangmat en een kleiner "balkonnetje", wel eigen nette badkamer, en wat van het strand (achter de luxe) maar die luxe zijn echt helemaal top! Grote veranda, 2 hangmatten en nog wat stoelen en tafeltje zodat je lekker buiten kunt zitten en vanaf je veranda naar de zonsondergang kunt kijken. Ik vraag nog of ze er nog 1 vrij hebben maar helaas, pech. Niet.
Omdat we er vroeg zijn, beginnen we met ontbijt wat bestaan uit fruit en pannenkoeken. Ik heb een beetje het gevoel dat ik een jetlag heb en ben wat onrustig. Loop wat heen en weer, pak dit, vergeet dat. Na een paar uur aard ik weer, helemaal nadat de "manager" de terugreis voor me regelt en ook nog een privet car regelt die me naar Tentena brengt. Geen vragen meer voor de komende halve week.
Het koraal is niet zo heel geweldig meer, veel dood maar wel een boel vissen.
Als ik terug kom van een rondje snorkelen, zijn Ab en Willy inmiddels ook al gearriveerd. Sneller dan ik had gedacht. Erg leuk om ze te zien hier aan de andere kant van deze aardbol! De temperatuur is heerlijk en het ontbreekt verder aan totaal niets. Ik vind geregeld dat hier totaal niets meer te wensen valt. Er is een prachtige sunset en weer totaal niets te wensen. Als het tijd is voor het diner, ik even in de hangmat hang, worden we. om 19.00 uur, door kinderen geroepen: "Dinertime!!!". Iedereen die hier is gaat naar het restaurant en we zitten aan één lange tafel. Iedereen krijgt het zelfde lekkere eten. Niets te kiezen, dus geen keuzestress....
We kletsen nog wat na, de manager vraagt of we morgen met de boot mee willen om op een andere plek te gaan snorkelen en om naar Jellyfish lake te gaan. We besluiten om dat te doen. Als ik weer in de hangmat hang, gaat plots het licht uit: 22.15 uur. Het is echt hartstikke donker dus maar slapen.

22 okt
Vroeg naar bed, is ook vroeg wakker: 7.15 uur. Prima geslapen.
We zouden om half 9 vertrekken naar Jelly lake. Eigenlijk heet het Mariona lake. Dacht ik de hele tijd dat het een gebied in de Oceaan was, blijkt het een echt apart meertje te zijn op een ander eiland te zijn. Ze hebben daar heel wat eilandjes waar je uit kunt kiezen. Heb me laten vertellen dat er in totaal 56 zijn.
Het meer was nog warmer dan de oceaan. Heeeel veeel kwalletjes die niet steken omdat ze geen natuurlijke vijand meer hebben. Dus je zwemt in een soort groot warm bad met allemaal leuke, grappige, grote en kleine kwalletjes om je heen.
Ook zie ik nog, in de zee als we naar het eilandje ploeteren (er ligt veel koraal en voor de voeten is dat niet echt fijn) een gevaarlijk/giftige zwart/witte waterslang waar ik niet al te veel tijd aan besteed. Wegwezen van dat ding..
Prima weertje weer.
Bij een ander tropisch eilandje gaan we nog weer snorkelen en hier is het koraal weer erg mooi. Zie nog een kleine knalrode zeester, die had ik nog niet eerder gespot.
Rond half 1 zijn we terug en om 1 uur lunchtijd. Weer prima eten.
De middag brengen we verder op het strandje door. Al snorkelend zie ik nog weer vissen die ik nog niet eerder had gezien. Het zijn er veel en het blijft prachtig.
Ook doen we aan het eind van de middag nog een potje volleybal totdat het weer sunset wordt en we daar weer van gaan genieten.