Real life en Borobudur

Hallo allemaal,
Hier dan het laatste verslagje vanuit Jogja. Het mooiste en de reden om naar Jogja te gaan, voor het laatste bewaard nl de Borobudur!
Had met de Duitse meneer afgesproken dat we om 9 uur bij het Jomborstation zouden zijn. Vanaf daar kun je rechtstreeks naar de Borobudur. Dat station is een heel stuk vanaf het hotel en ik wilde dat eerst ook met de bus (ov) doen. Had al uitgezocht welke bus ik zou moeten hebben en waar ik dan op zou moeten stappen.
Ik heb niet echt een ochtendhumeur 's morgens maar ben ook zekers niet de actiefste. Dus toen ik het vanmorgen zover had, had ik geen zin om op de/een bus te stappen en maar te zien of ik kwam waar we hadden afgesproken...Dus de medewerker van hotel maar gevraagd me een taxi te bellen zodat die me rechtstreeks naar het busstation kon brengen....toch is gemak soms ook een goede vriend van me... Bovendien zou me dat de kop ook niet gaan kosten...
Ik was er dus mooi op tijd en wacht op de Duitse meneer. Wacht nog eens en nog eens terwijl me tig x wordt gezegd dat dat de bus is die ik moet hebben. " Yes, but I am waiting for a friend" is m'n antwoord. Er staan eerst wat bussen in een rij maar als dan uiteindelijk de laatste bus, na een half uur vertrekt, 10 meter verderop stopt om nog een aantal mensen mee te nemen, besluit ik toch maar om ook in te stappen. Heb nl geen idee wanneer de volgende bus komt en hoelang het nog duurt voor die Thomas da ist.... Ben beetje bang dat het ook nog gaat regenen vanmiddag en daar wil ik niet zoveel van meekrijgen als ik daar ben. Ook deze bus is gebouwd op kleine, dunne mensen en ik heb nauwelijks beenruimte.
Ben dus een eindje onderweg en vind het leuk! In een oude aftandse bus tussen de plaatselijke bevolking. (de bus vanaf het vliegtuig was netjes/nieuw en modern met voldoende zit/beenruimte) Ineens stopt de bus ermee, niet bij een halte, en gaat aan de kant van de weg staan. De chauffeur probeert hem een paar keer te starten maar het klinkt alsof de accu het heeft begeven of zo iets....Iedereen blijft rustig zitten maar er is geen beweging meer in te krijgen ondanks dat de "conducteur" nog een poging waagde om hem aan te duwen terwijl iedereen er nog in zit... (lijkt me al een onmogelijke poging...)
En daar sta je dan, wat nu? Ik stap maar eens uit en vraag of ie stuk is. Ja dus... Ik kan het positief houden, bedenken dat ik vakantie en de hele dag de tijd heb dus maar rustig afwachten. Heb er alle vertrouwen in dat er wel een oplossing komt. Dit is Indonesië, mensen hebben hier de tijd en blijven gewoon aardig. Gaan niet zitten zeuren en/of klagen.
Eigenlijk komt er al, relatief snel, een andere bus (ook hier heeft iedereen een mobiel) en daar kunnen we instappen. Deze zit al half vol met mensen maar als ik op een stoel wil zitten, moet ik eerst over een grote mand met kuikens stappen. Dat maakt het allemaal nog leuker! Ik hou ervan.
Ik vind dat we er best snel zijn maar begrijp er ook niet veel van. Dacht dat we voor de tempel, ergens in het groene landschap afgezet zouden worden maar niets van dat alles. Het is in een dorp en geen tempel te zien.
Gelijk weer een aanval van vervoerders naar de Borobudur want "het was nog een eind lopen". De ervaring heeft me geleerd dat die becakers niet te vertrouwen zijn dus ik ga er niet op in. Maar hoe/wat/waar dan wel?
Ik loop een beetje met de "menigte" mee (het was helemaal niet druk), en vraag aan 2 jonge dames of zij weten hoe en wat. Zij komen van Sumatra en gaan ook naar de Borobudur en ik kan met ze meelopen. Das dan wel weer heel gemakkelijk want behalve Engels, spreken ze ook nog Indisch... En weer het bewijs dat alleen reizen niet ingewikkeld is....
We komen bij het ticketbureau en ik zie dat de entree maar, omgerekend, ong 2,70 kost. Das heel wat minder dan wat ik had gelezen. Er wordt gevraagd of ik een immigratiepapier heb maar nee, dat heb ik natuurlijk niet. Ben toerist. Nou, dan moet je naar een ander loket en daar kost een ticket dan wel de prijs die werd genoemd nl ong, bijna 20 eurie .... Ik verlies de 2 dames uit het oog maar ben op de plaats van bestemming.
Het is niet anders.
Het is nog een klein stukje lopen, totaal niet druk, je kunt nog een ritje op een olifant maken, voor je voor de immens grote/hoge tempel staat. Ik ben blij dat ik het advies opgevolgd heb om niet op zondag te gaan (wat in de 1e instantie de planning was) omdat het dan wel erg druk zou zijn met de "plaatselijke" bevolking.
Wel heel erg mooi om deze tempel te zien! Ik geloof dat er wat verschil van mening is of dit nu de grootste is of de Ankor Wat maar hij schijnt als grootste in Guinness Book of Records te staan ....
Het is een beste klim om helemaal naar boven te komen met treden van vaak wel een halve meter hoog. Zeker niet geschikt voor invaliden ....
Als ik nog maar net boven ben, een beetje sta uit te hijgen van de klim, komt da die Thomas aan.....leuk en we trekken samen verder op. Ook de 2 dames kom ik weer tegen en ze willen nog graag even met me op de foto.
We lopen nog naar de heuvel vanwaar je de Boroburdur van boven kunt zien. Ook dan zie je hoe immens groot ie is terwijl dat niet zo aanvoelt als je er op bent.
We gaan ook naar het museum en daar liggen nog vele restanten van na de renovatie's. Weet niet waarom, maar moet gelijk aan "even Apeldoorn bellen" denken. Er zijn heel wat stenen over en dat zou toch gevolg moeten hebben....heb je niet zo heel veel fantasie voor nodig....
Als je uit het park gaat en de exit volgt, wordt je door enorm veel "straatjes" met souvenirs geleid. Ik begrijp werkelijk niet dat men daarvan kan bestaan, het zijn er zoveel en iedereen verkoopt hetzelfde. Geen idee hoe dat werkt.
Wanneer we uiteindelijk weer, in de enorme hitte, de plu wordt als parasol gebruikt, naar het busstation lopen en daar aankomen, worden we door de buschauffeurs en allerlei andere mensen herkend als "man en vrouw" die vanmorgen apart reisden. Vonden ze wel heel erg vreemd. We "spelen het spel mee"...Ze hadden Thomas vanmorgen al verteld dat ik uiteindelijk, alvast op de bus was gestapt....zo weinig blanke mensen hier....
Totdat we net in de bus zitten, is het droog gebleven! We pakken nu de hele terugweg met de lokale bus en dat kost bij elkaar dan erg weinig. Al met al, incl taxi van vanmorgen, was ik ong 7.50 kwijt terwijl het best een grote afstand is.
We lopen nog wat door de stad maar het is wat troosteloos omdat het nog steeds regent, soms wat meer, dan weer wat minder. Thomas en ik nemen afscheid. We bedanken elkaar voor het gezellige gezelschap en ik wens hem nog veel plezier! (hij heeft nog tot eind maart....) Ik herken de weg bijna niet als ik bijna bij het hotel ben: geen duizenden brommertjes die geparkeerd moeten worden/zijn. Het is erg rustig.
Morgenmiddag terug naar Bali.
Ben er wel blij om want het is toch de hele dag door drukte aan je hoofd van auto's en vooral veel, heel veel stinkende en lawaai makende brommertjes en vragende, onbetrouwbare becakers om je heen.